جایزه اسکار (Oscars) و یا جوایز آکادمی (Academy Awards)، به مراسم اعطای جوایز سالانه آمریکا که توسط آکادمی علوم و هنرهای تصاویر متحرک به بهترین آثار صنعت سینما جهان اهدا می‌شود را گویند. مراسم اسکار یکی از شاخص‌ترین مراسم‌های اهدای جوایز در جهان است و هر ساله در بیش از ۱۰۰ کشور جهان به‌صورت زنده پخش می‌شود.

جایزه اسکار یکی از نه جایزه از جوایز آکادمی است. جوایز آکادمی در بخش رسانه به عنوان قدیمی‌ترین مراسم اهدای جوایز به شمار رفته و جوایزی نظیر جایزه گرمی (برای موسیقی)، جایزه امی (برای تلویزیون) و جایزه تونی (برای تئاتر) پس از آن شکل گرفتند.

مجسمه اسکار

مجسمه اسکار  که توسط سدریک گیبونز رئیس قسمت طراحی موسسه MGM یا کمپانی مترو گلدوین مایر طراحی شده، شوالیه برهنه ای را نشان می دهد که شمشیری را روی یک حلقه فیلم نگاه داشته است. این حلقه فیلم پنج پره دارد که نشانه پنج صنف اصلی مورد نظر آکادمی (تهیه کنندگان، کارگردانان، بازیگران، تکنیسینها و نویسندگان) است.

بلندی مجسمه اسکار ۳۴ سانتی متر و سه میلی متر و وزن آن ۳ کیلو ۸۵۰ گرم است. درباره چهره مجسمه اسکار عموماً به گفته خانم مارگارت هریک کتابدار وقت آکادمی استناد می شود که گفته بود مجسمه اسکار به عموی او که نامش اسکار پیرس بود شباهت دارد.

تا سال ۱۹۳۴ این نام برای مجسمه جا افتاد هرچند که رسما از سال ۱۹۳۹ از نام اسکار برای این جایزه استفاده شد.

ریشه نام اسکار

در مورد ریشه نام ” اسکار” اختلافاتی وجود دارد. در بیوگرافی بت دیویس عنوان شده که او اسکار را از نام همسر اولش هارمون اسکار نلسون جونیور (۱۹۰۷-۱۹۷۵) رهبر ارکستر گرفته است.

ادعای دیگر در مورد انتشار نام اسکار به مقاله مجله تایم در مورد ششمین مراسم اسکار در سال ۱۹۳۴ و دریافت جایزه توسط بت دیویس در ۱۹۳۶ برمی گردد. در جایی عنوان شده در ۱۹۳۱ مارگارت هریک (۱۹۰۲-۱۹۷۶) دبیر اجرایی آکادمی برای نخستین بار تندیس را دید که او را به یاد “عمو اسکارش” ( نام مستعار پسرعمویش اسکار پیرس ) انداخت.سیدنی اسکلسکی (۱۹۰۵-۱۹۸۳) مقاله نویس در زمان نامگذاری توسط هریک حضور داشت و در مقاله اش نوشت ” کارکنان با علاقه تندیس معروف خود را اسکار نامیدند “.

آکادمی علوم و هنرهای تصاویر متحرک در سال ۱۹۳۹ رسما جایزه را اسکار نامید. در جایی دیگر آمده النور لیلبرگ نروژی – آمریکایی مدیر اجرایی لوییز بی. مایر نخستین تندیس را دید و گفت “به نظر شاه اسکار دوم ( اسکار فردریک شاه سابق نروژ و سوئد ) میرسه”. در پایان روز پرسید “باید با اسکار چیکار کنیم، بذاریمش تو گاوصندوق ؟” و این نام بر رویش ماند.

تاریخچه اسکار

نخستین مراسم اسکار در ۱۶ می ۱۹۲۹ در ناهاری اختصاصی در هتل روزولت هالیوود با حضور حدود ۲۷۰ تماشاگر برگزار شد. بهای بلیت مراسم بعدی اسکار که در هتل میفر برگزار شد ۵ دلار بود. در این مراسم اسکار، ۱۵ تندیس کوچک به بازیگران، کارگردانان و دیگر عوامل صنعت فیلم سازی آن زمان برای گرامیداشت فعالیتشان طی سالهای ۱۹۲۷-۱۹۲۸ اهدا شد.

اسامی برنده های اسکار از سه ماه قبل اعلام می شد که این رویه در دومین مراسم اسکار در سال ۱۹۳۰ تغییر کرد. از آن زمان و در ۱۰ سال نخست نتایج برای انتشار عمومی در ساعت ۱۱ شب برگزاری مراسم اسکار به روزنامه ها داده می شد. این شیوه ی اعلام اسامی برنده های اسکار تا زمانی که لس آنجلس تایمز نام برنده ها را پیش از شروع مراسم اعلام کند ادامه یافت. در نتیجه آن، آکادمی از سال ۱۹۴۱ اسامی برندگان اسکار را در نامه ای مهر و موم شده اعلام می نمود و مراسم از تئاتر کداک پخش می شد.

نخستین برنده جایزه اسکار

نخستین برنده اسکار بهترین بازیگر امیل جنینز بود به دلیل نقش آفرینی در فیلم های The Last Command و The Way of All Flesh. او باید پیش از مراسم اسکار به اروپا باز میگشت از این رو آکادمی با اهدای زودتر جایزه به او موافقت کرد. این موضوع او را نخستین برنده جایزه اسکار در تاریخ نمود. فیلم Beau Geste محصول سال ۱۹۳۹ تنها فیلم (غیرمستندی) است که چهار برنده اسکار بهترین بازیگر (گری کوپر، ری میلاند، سوزان هیوارد، برودریک کرافورد) را در نقش های اصلی در اختیار داشت.

در بیست و نهمین مراسم اسکار که در ۲۷ مارس ۱۹۷۵ برگزار شد بخش انتخاب بهترین فیلم خارجی زبان نیز ایجاد گردید.

قوانین مراسم اسکار

امروزه بر اساس قوانین ۲ و ۳ مجموعه قوانین رسمی جوایز آکادمی، یک فیلم باید در سال قبل از آغاز نیمه شب اول ژانویه تا پایان نیمه شب ۳۱ دسامبر در لس آنجلس، کالفرنیا نمایش داده شود تا شرایط شرکت در مراسم اسکار را داشته باشد (به استثنای بهترین فیلم خارجی زبان). برای مثال The Hurt Locker برنده بهترین فیلم سال ۲۰۱۰، در سال ۲۰۰۸ پخش شد ولی واجد شرایط شرکت در اسکار ۲۰۰۹ نبود زیرا نمایش آن در لس آنجلس از نیمه سال ۲۰۰۹ آغاز شد، بنابراین در اسکار ۲۰۱۰ شرکت نمود.

قانون دوم مربوط به مراسم اسکار بیان می‌دارد که فیلم باید حداقل ۴۰ دقیقه بوده و در نسخه ۳۵ یا ۷۰ میلیمتری و یا در فرمت دیجیتالی ۲۴ یا ۴۸ فریم تهیه و وضوح آن نباید کمتر از ۱۷۲ در ۱۲۸۰ باشد.

انتخاب نامزدهای اسکار

در اواخر دسامبر فهرست نامزدهای اسکار برای حدودا ۶۰۰۰ عضو فعال فرستاده می شود. اعضای گروه های مختلف افراد مربوط به حوزه خودشان را به عنوان نامزد اسکار انتخاب می کنند (کارگردانان به کارگردانان رای می دهند، نویسندگان به نویسندگان، بازیگران به بازیگران و غیره)؛ به استثنای فیلم های خارجی، مستند و انیمیشن که توسط کمیته ای خاص متشکل از اعضای تمام حوزه ها انتخاب می گردند.

در بخش خاص انتخاب بهترین فیلم اسکار، تمامی اعضا صلاحیت انتخاب نامزدهای اسکار را دارند. فیلم های خارجی باید دارای زیرنویس انگلیسی باشند و هر کشور می تواند سالیانه فقط یک فیلم برای مراسم اسکار پیشنهاد کند. اعضای گروه های مختلف افراد مربوط به حوزه خودشان را به عنوان نامزد اسکار تعیین می کنند. سپس برندگان در دور دوم رای گیری که در آن تمامی اعضا در بیشتر گروه ها از جمله بهترین فیلم حق رای دارند انتخاب می شوند.

عضویت در آکادمی اسکار

آکادمی اسکار به هنگام تاسیسش در سال ۱۹۲۷ تنها ۳۷ عضو داشت. اعضای آکادمی از افراد رده بالای صنعت فیلم بودند. امروزه آکادمی اسکار شش هزار عضو دارد. عضویت در آکادمی اسکار تنها از راه دعوت امکان پذیر است و تنها محدود به کسانی ست که در هنر (بازیگری، نویسندگی و کارگردانی) یا علوم (فیلمبرداری، تدوین و غیره) سرآمد هستند. (هر عضو آکادمی اسکار در رشته تخصی خود حق رای دارد.)

معیارهایی که باعث می شوند کسی نامزد دریافت جایزه اسکار شود پیچیده اند و به مقررات تک تک صنف های آکادمی بستگی دارند. مثلا نامزد های جایزه بهترین فیلم غیر انگلیسی زبان را کشورهای مربوطه تعیین می کنند و برای آکادمی اسکار می فرستند.

قاعده اصلی این است که همه فیلمهایی که در رقابت جایزه اسکار شرکت می کنند باید طی یک ساله منتهی به ۳۱ دسامبر در لس آنجلس به نمایش در آمده باشند. در جریان رقابت برای نامزدی اسکار، استودیوهای فیلمسازی با فرستادن نسخه دی وی دی فیلم ها برای اعضای آکادمی یا با دادن آگهی هایی با عنوان "برای ملاحظه شما" توجه آنها را نسبت به فیلم خود جلب می کنند.

برندگان و بازندگان اسکار

بیشترین تعداد اسکاری که تاکنون یک فیلم برده است ۱۱ جایزه است. سه فیلم بن هور، تایتانیک و ارباب حلقه ها: بازگشت پادشاه هر یک برنده ۱۱ جایزه اسکار شده اند. فیلمهای همه چیز درباره ایو و تایتانیک هر یک در ۱۴ رشته نامزد دریافت جایزه اسکار بودند و این در نوع خود یک رکورد محسوب می شود. فیلمهای نقطه عطف و رنگ ارغوانی هم هریک در ۱۱ رشته نامزد اسکار بوده اند اما حتی یک اسکار هم نگرفتند.

کاترین هپبورن موفق ترین ستاره تاریخ اسکار است. او در فاصله سالهای ۱۹۳۴ تا ۱۹۸۲ هشت بار نامزد دریافت جایزه اسکار بهترین بازیگری شد و چهار بار جایزه اسکار را گرفت ( جنجالها ) طی این سالها مراسم اعطای جایزه اسکار بدون بحث و جنجال برگزار نشده است. در سال ۱۹۷۳ مارلون براندو یک دختری سرخپوست را به مراسم فرستاد تا اعلام کند که او از دریافت اسکار برای فیلم پدرخوانده خودداری می کند.

در سال ۱۹۹۴ تام هنکس با اعلام اینکه مربی بازیگری اش همجنسگرا بوده او و حضار را در برابر دوربینهای تلویزیون غافلگیر کرد و در سال ۱۹۹۹ تصمیم به اعطای جایزه اسکاری به الیاکازان بخاطر یک عمر فعالیت سینمایی اش، با اعتراض کسانی مواجه شد که ادای شهادت او علیه چپگرایان در برابر کمیته فعالیتهای ضد آمریکایی در دهه پنجاه میلادی را خوش نداشتنتاریخ برگزاری اسکار ۲۰۲۱

نود و سومین مراسم اهدای جوایز اسکار قرار بود در تاریخ ۲۸ فوریه ۲۰۲۱ (۱۰ اسفند ۹۹) برگزار شود در نهایت به ۲۵ آوریل ۲۰۲۱ (۱۲ فروردین ۱۴۰۰) موکول شد و به همین دلیل تاریخ نهایی پذیرش آثار حاضر در جوایز اسکار هم تا ۲۸ فوریه (۱۲ بهمن ماه ۱۳۹۹) تمدید شده بود. نیازی به یادآوری نیست که نامزد‌های دریافت جوایز ۱۵ مارس (۲۵ اسفند ۱۳۹۹) معرفی می‌شوند و شاید جالب باشد بدانید که موزه آکادمی پس از برگزاری مراسم در ۳۰ آوریل (۱۷ فروردین ۱۴۰۰) گشایش پیدا می‌کند.

حدود یک قرن از برگزاری نخستین دوره مراسم اسکار می‌گذرد و در این دوران تنها چهار بار برگزاری این مراسم به تاخیر افتاده است که یکی از آن‌ها در سال ۲۰۲۱ رقم می‌خورد. اولین تاخیر در برگزاری اسکار در سال ۱۹۳۸ رخ داد؛ زمانی که سیل بزرگی در لس آنجلس رخ داد و برگزاری اسکار به اجبار یک هفته به تاخیر افتاد. دومین بار در سال ۱۹۶۸ و پس از ترور مارتین لوتر کینگ جونیور بود که مسئولان آکادمی تصمیم گرفتند این گردهمایی را به دو روز بعد موکول کنند. سومین تاخیر در برگزاری اسکار در سال ۱۹۸۱ بود و تنها چهار ساعت پیش از آغاز پخش تلویزیونی مراسم اسکار سوءقصدی بر علیه رونالد ریگان، رییس جمهور وقت آمریکا، شد که به موجب آن همه تجمع‌ها لغو شدند و مراسم اسکار هم یکی از آن‌ها بود. با این حال آن دوره از مراسم اسکار هم تنها یک روز بعد برگزار شد؛ بنابراین اسکار ۲۰۲۱ با بیشترین تاخیر نسبت به همه اسکار‌های به تعویق افتاده برگزار می‌شود. به همین دلیل تغییراتی هم در مراسم اسکار ۲۰۲۱ وجود دارد. براساس قوانین اسکار فیلم‌های انیمیشن بلند و کوتاه، فیلم‌های مستند بلند و کوتاه، فیلم بین‌المللی و فیلم کوتاه لایو اکشن باید تا ۱ دسامبر ۲۰۲۰ اکران می‌شدند، اما به دلیل شیوع ویروس کرونا این قانون تغییر کرد و فرصت پذیرش آثار برای جوایز بهترین فیلم، بهترین موسیقی متن و بهترین ترانه هم تا ۱۵ ژانویه ۲۰۲۱ بلامانع اعلام شد.

حضور ایرانی‌ها در اسکار ۲۰۲۱

معمولا وقتی به حضور ایرانی‌ها در مراسم اسکار اشاره می‌شود، همه فکر‌ها به سوی فیلم معرفی شده از سوی ایران برای این جوایز بازمی‌گردد، اما تنها این اتفاق نیست که می‌تواند دلیل حضور سینمای ایران در اسکار باشد. هر ساله افراد جدیدی برای عضویت در آکادمی اسکار معرفی می‌شوند که نام‌های ایرانی هم می‌توانند در میان آن‌ها حضور داشته باشند. امسال ۸۱۹ نفر برای عضویت در آکادمی اسکار دعوت شده‌اند که در صورت پذیرش تمامی دعوت‌شدگان، تعداد اعضای آکادمی به ۹۴۱۲ نفر افزایش پیدا می‌کند.

از میان دعوت‌شدگان جدید، ۴۵ درصد زن و ۵۵ درصد مرد هستند. ۳۶ درصد از اعضای جدید از اقلیت‌های نژادی هستند و حدود ۴۹ درصد نیز غیرآمریکایی لقب می‌گیرند. این افراد از ۶۸ کشور گوناگون انتخاب شده‌اند و ایران هم در میان آن‌ها نماینده دارد. آکادمی اسکار معمولا به انتخاب سینماگران متخصص می‌پردازد و از میان سینماگران ایرانی پنج نفر برای عضویت در آکادمی دعوت شده‌اند:

ستار اورکی (آهنگساز «فروشنده»، «جدایی نادر از سیمین» و «دربند»)

علی عباسی (کارگردان «مرز» و «شلی»)

سمیرا مخملباف (کارگردان «پنج عصر» و «سیب»)

نرگس آبیار (کارگردان «نفس»، «شیار ۱۴۳» و «شبی که ماه کامل شد»)

الهام شاکری فر (تهیه‌کننده «حتی وقتی زمین می‌خورم» و «از عشق و قانون»)

مقدمه

بررسی کردن این موضوع که آیا در سیارات دیگر هم مانند سیاره ما حیات وجود دارد موضوعی است که سال های سال است ذهن انسان ها را به خودش مشغول کرده است. یکی از مهم ترین سوالاتی که بشر از همان ابتدا و زمانی که شروع به کشف آسمان و پدیده های آسمانی کرده از خودش پرسیده است این است: "آیا ما تنها هستیم؟"

پاسخ دادن به این سوالی که تا کنون هیچ کس نتوانسته به آن پاسخ دهد در گرو این است که ما درک جامع تر و کامل تری را از حیات در سیارات دیگر داشته باشیم و برای این که به چنین درکی برسیم باید در ابتدا جهان اطراف خودمان را به خوبی بشناسیم. امروزه دانشمندان بر این باورند که حیاتی که در کره زمین تشکیل شده است سابقه ای بسیار طولانی دارد (یعنی تقریبا چیزی حدود 3.5 میلیارد سال پیش در کره زمین شاهد شکل گیری اولین موجدات زنده بوده ایم!)البته این موجودات زنده هیچ شباهتی که به موجوداتی که امروزه در کره زمین می بینیم نداشتند. در حقیقت حیات در آن زمان در کره زمین به شکل موجوداتی تک سلولی بوده است. این موجودات تک سلولی که دانشمندان به آن ها "میکروارگانیسم ها" نیز می گویند کم کم رشد کردند و تکامل پیدا کردند و به شکل موجودات پیشرفته تری درآمده اند. البته یکی از مهم ترین سوالاتی که هنوز هیچ انسانی نتوانسته به آن پاسخ دهد این است که واقعا این موجودات کوچک به چه شیوه ای تشکیل شده اند؟ به عبارت دیگر آمینواسیدهایی که یکی از بخش های لازم برای وجود این موجودات بوده است از کجا آمده است؟ همچنین اطلاعات خیلی کمی درباره این که این موجودات کوچک چگونه توانسته اند رشد کنند و تکامل پیدا کنند و تبدیل به موجوداتی پیچیده تر شوند در دسترس دانشمندان قرار گرفته است. بنابراین اطلاعاتی که دانشمندان از چگونگی شکل گرفتن حیات در سیاره زمین دارند اطلاعاتی بسیار ناقص است و شما برای این که حقیقتا اطمینان پیدا کنید که حیات از کجا آمده است باید سال ها صبر کنید تا اطلاعات دانشمندان در این رابطه کامل تر شود! اما یک خبر خوش این است که دانشمندان در این رابطه حدس ها و گمانه زنی های زیادی انجام داده اند و بنابراین می توان به صورت یک خبر خوش به افرادی که واقعا کنجکاو هستند که حیات چگونه بوجود آمده است گفت که قبل از این که این مدت زمان طولانی را صبر کنید تا دانشمندان فرضیه های خودشان در این رابطه را به اثبات برسانند می توانید دیدگاه هایی نسبت به چگونگی شکل گیری حیات در سیاره زمین داشته باشید. بنابراین در صورتی که در ابتدا به حیات در سیاره زمین توجه کنیم می توانیم انتظار داشته باشیم که حیات در سیارات دیگر را نیز درک کنیم! در ادامه در مقدمه ای درباره حیات و چگونگی شکل گیری آن در سیاره زمین مطالبی را ارایه می کنیم و سپس به سراغ بررسی فرضیه هایی درباره امکان وجود حیات در فضا خواهیم رفت.

سه فرضیه اصلی برای شکل گیری حیات در سیاره زمین

فرضیه اول: یکی از فرضیات احتمالی که در این رابطه وجود دارد ولی دانشمندان می گویند شواهد زیادی برای نشان دادن درستی این مطالب در دسترس قرار دارد این است که بگوییم حیاتی که در سیاره زمین شکل گرفته است در حقیقت از فضا به زمین آمده است! در حقیقت دانشمندان می گویند احتمال این که گونه های اولیه حیات که بعدها تبدیل به گونه های پیچیده تر شدند در ابتدا از سمت ستارگان آمده باشند بسیار زیاد است! آن ها می گویند احتمال دارد این که حیات از منظومه های ستاره ای دیگری (که مانند منظومه ستاره ای ما هستند و شامل یک ستاره و چندین سیاره هستند که به دورشان می گردند) آمده باشند. یعنی ممکن است در این منظومه ها گونه های ابتدایی از این حیات وجود داشته و سپس این گونه های ابتدایی به طور کاملا تصادفی (به عنوان مثال در اثر برخورد کردن یک شهابسنگ با کره زمین و یا مواردی مانند آن) به سیاره زمین رسیده باشند.

فرضیه دوم: برخی دیگر از دانشمندان این فرضیه را رد می کنند و فکر می کنند که ممکن است حیات در سیاره زمین تنها به دلیل یک تصادف ساده بوجود آمده باشد. این دانشمندان بر این باورند که احتمال دارد که آمینواسیدها و تمام موادی که برای شکل گیری بدن یک جاندار زنده مورد نیاز است در ابتدا در زمین وجود داشته و بر اثر یک تصادف تمام این مواد با هم ترکیب شده اند و یک موجود تک سلولی ایجاد شده است.

فرضیه سوم: عده دیگری از دانشمندان نیز بر این باورند که با این که گفته می شود حیات به صورت تک سلولی در سیاره زمین چیزی حدود 3.5 میلیارد سال پیش آغاز شده است ولی حقیقت این است که قدمت حیات در سیاره زمین بسیار بیشتر از این است. به عبارت دیگر این دانشمندان با توجه به شواهدی که پیدا کرده است معتقدند که قدمت حیات در سیاره زمین به 4.4 میلیارد سال می رسد (که این عدد تنها مقدار کمی از سن کل کره زمین کمتر است) بنابراین این دسته از دانشمندان بر این باورند که فرضیه هایی که تا کنون در رابطه با وجود و پیدایش حیات در سیاره زمین مطرح شده اند همگی ناقص هستند و باید تمام این فرضیه ها را از نو نوشت!

به هر حال هرکدام از این فرضیه ها را که برای شکل گیری حیات در سیاره زمین قبول کنیم باید بدانیم که هیچ کدام از آن ها نمی تواند توضیح قابل قبولی را در این رابطه به ما بدهد . در حقیقت نمی توان انتظار داشت که هیچ کدام از این فرضیه ها حتی در صورتی که کاملا درست باشند به ما بگویند که دقیقا چه اتفاقی افتاده که سیاره زمین برای اولین بار میزبان موجودات زنده شده است.

DNA ها و RNA ها؛ اصلی ترین عوامل ایجاد شدن حیات در سیاره زمین

دو تا از مهم ترین عواملی که باعث ایجاد شدن حیات در سراسر سیاره زمین و به طور کلی ایجاد شدن حیات در هر نقطه ای از دنیا (البته به شیوه ای که حیات در زمین وجود دارد!) می شوند مولکول های DNA و مولکول های RNA  می باشند. البته باید توجه داشت که RNA ها نقش کلیدی تر و عمده تری را برای شکل گیری حیات بازی می کنند.  شما ممکن است درباره DNA ها شنیده باشید اما مفهوم RNA را ندانید. حقیقت این است که  همانند DNA ، RNA  مولکولی است که به سازماندهی کردن ژن ها در بدن موجودات زنده کمک می کند. در حقیقت دانشمندان بر این باورند که RNA ها بسیار قدیمی تر از DNA ها هسند و بنابراین می توان گفت که یکی از مهم ترین عواملی که باعث بوجود آمدن حیات در سیاره زمین شده است همین RNAها بوده اند. این RNA ها به شیوه ای هستند که می توانند در فضا نیز دوام بیاورند و بنابراین در صورتی که فرضیه آمدن حیات کره زمین از فضا را قبول کنیم می توانیم این گونه فرض کنیم که این مولکول ها از فضا آمده اند!

دانشمندان بر این باورند که مولکول های DNA و مولکول های RNA حاوی تمام اطلاعاتی هستند که برای بوجود آمدن تمام جاندارانی که از آن ها ساخته می شوند کافی است. در حقیقت در مولکول های DNA بدن شما اطلاعات بسیار زیادی درباره تمام آن چیزی که شما را تشکیل می دهد وجود دارد و این موضوع درباره مولکول های RNA نیز صدق می کند. بنابراین در صورتی که شما به این مولکول های مراجعه کنید می توانید تمام اطلاعاتی را که درباره شما است در آن ها پیدا کنید.

حیات دقیقا از کجا آغاز شده است؟

دانشمندان بر این باورند که تمام حیاتی که امروزه ما می شناسیم از یک ارگانیسمی شروع شده است که تنها دارای یک سلول بوده است. بنابراین در صورتی که شما بخواهید میزان شباهت بدن خودتان را با موجودات زنده دیگر پیدا کنید خواهید دید که این میزان شباهت بسیار زیاد است! به عبارت دیگر بدن شما انسان ها با بدن این موجودات دیگر نقطه های شباهت بسیار زیادی دارد علت این موضوع هم این است که تمام موجودات زنده در حقیقت به شیوه ای تکامل یافته این موجودات تک سلولی هستند و بنابراین در این موجودات تک سلولی بسیاری از اطلاعاتی که بعدها منجر به بوجود آمدن موجودات متنوع بوده وجود داشته است (البته منظور این نیست که DNA این موجودات تک سلولی دقیقا مشابه با DNA انسان ها و یا موجودات دیگر بوده است و یا حتی نمی توان این گونه گفت که این DNA دربرگیرنده تمام مولکول های DNA این موجودات بوده است ولی می توان این گونه نتیجه گیری کرد که چون این موجودات تک سلولی در حقیقت موجوداتی بودند که بقیه موجودات از آن ها ایجاد شده اند بنابراین شباهت های زیادی میان این موجودات و موجودات دیگر وجود داشته است. حتی امروزه هم می توان این شباهت ها را میان DNA هایی که در انسان ها وجود دارد و DNA هایی که در موجودات دیگر وجود دارد پیدا کرد. به عنوان مثال یک نکته بسیار جالب این است که ساختار DNA بدن انسان ها 50 درصد شبیه به ساختار DNA ای است که در موز پیدا می شود!!!

حتی DNA هایی که در بدن ما وجود دارد شباهت زیادی با بسیاری از موجوداتی دارد که در اطراف ما زندگی می کنند. همچنین DNA ما انسان ها شبیه به DNA انسان هایی است که در گذشته زندگی کرده و اکنون نابود شده اند. به عنوان مثال ممکن است شما را انسان های نئاندرتال آشنایی داشته باشید. آن ها انسان هایی هستند که سال هاست نسلشان منقرض شده است ولی می توان آن ها را پسرعموهای ما انسان های مدرن دانست. تحقیقاتی که در این زمینه انجام گرفته نشان داده است که DNA ای که در بدن ما انسان ها یافت می شود با DNA این انسان های نئاندرتال شباهت های بسیاری دارد و تقریبا شبیه به آن ها است و تنها در چند کد کوچک تفاوت دارد! نکته جالبتر این است که هنوز هم بسیاری از انسان ها هستند که DNA آن ها دقیقا شبیه به DNA این انسان های نئاندرتال است و حتی در این کدهای کوچک هم تفاوت ندارد! ولی نکته جالب اینجاست که این انسان های اولیه چیزی حدود 80000 سال پیش انقراض پیدا کرده اند! بنابراین همان طور که مشاهده می کنید DNA ما انسان ها با بسیاری از موجودات شباهتی باورنکردنی دارد. البته همان طور که اشاره شد این که چرا DNA ما انسان ها تا این اندازه شبیه به انسان های نئاندرتال است هنوز هم جای بحث دارد و بنابراین درباره این که انسان ها دقیقا از کجا آمده اند و خواستگاه آن ها چه بوده است نظریات زیادی عنوان شده است. بسیاری از دانشمندان هستند که درباره این موضوع کار می کنند. آن ها سعی می کنند تا شواهد مختلفی را جمع کنند و نظریات خودشان را بر اساس این شواهد ارایه کنند. این که حقیقتا شکل گیری انسان چگونه رخ داده است سوالی است که هنوز هم هیچ کسی نمی تواند به آن پاسخ دهد. ولی حقیقت این است که یکی از اولین افرادی که درباره این موضوع نظریه پردازی می کرد فردی به نام چارلز داروین بود که نظریه خودش را تحت عنوان نظریه تکامل ارایه کرد. داروین بر این باور بود که انسان ها گونه ای تکامل یافته از یک نوع انسان اولیه هستند که کم کم توانسته اند از مغزشان استفاده کنند و هوششان را ارتقا دهند و کم کم ابزار بسازند و به سمت زندگی قبیله ای و بعد از آن زندگی شهرنشینی حرکت کنند. ولی در مجموع می توان گفت که از شباهتی که DNA انسان ها به موجودات دیگر دارد می توان نتیجه گرفت که انسان ها هم مانند این موجودات نتیجه تکاملی هستند که در کره زمین رخ داده است. نکته جالب توجه دیگر درباره DNA این است که مولکول های DNA ای که در بدن شما وجود دارد در حقیقت شامل بخش زیادی از مولکول هایی می شود که دیگر کاربردی برای شما ندارند! به عبارت دیگر مولکول های DNA ای که در بدن ما انسان ها وجود دارد دقیقا مانند ابزارهای یک آشپزخانه است که بخش زیادی از این ابزارها به هیچ دردی نمی خورند. در حقیقت از این آشپزخانه مولکول های شما تنها 2 درصد از این ابزارها به درد شما می خورند و 98 درصد از این ابزارها کاملا بی فایده هستند! بنابراین این 2 درصد است که تعیین می کند که شما چگونه زندگی می کنید و چه خصوصیاتی دارید و چگونه موجودی هستید و مواردی مانند آن!

موجودات عجیب و غریب زیادی در سیاره زمین زندگی می کنند!

تنوع موجوداتی که در سیاره زمین زندگی می کنند بسیار زیاد است. به بیان دیگر به غیز از بسیاری از این موجودات که شما با آن آشنا هستید و همواره شکل آن ها را مشاهده می کنید موجودات زیاد بیشتری نیز هستند که شما آن ها را نمی بینید و حتی اصلا نمی دانید که چنین موجوداتی در سیاره زمین وجود دارند. بنابراین دفعه دیگر که خواستید تنوع موجوداتی را که در سیاره زمین وجود دارند بدانید باید به این موضوع توجه کنید که آن ها بسیار بسیار متنوع تر و گسترده تر از آن چیزی هستند که شما فکرش را می کنید. تحقیقات نشان داده است که تنوع گونه های زیستی که در کره زمین زندگی می کنند ده ها برابر آن چیزی است که شما فکرش را می کنید! حتی دانشمندان و زمین شناسان هم بسیاری از این گونه ها را نمی شناسند. علت این موضوع این است که سیاره مان زمین دارای محیط بسیار متنوعی است و همین محیط متنوع باعث می شود که تنوع زیستی بسیار بیشتری برای موجودات مختلف ایجاد شود. دانشمندان می گویند که هنوز هم بسیاری از گونه های زیستی وجود دارند که برای ما انسان ها شناخته شده نمی باشند.

یک نکته مهم دیگر در این رابطه این است که بسیاری از موجوداتی که در این سیاره زندگی می کنند موجوداتی هستند که در گذشته های دور نابود شده اند! به عبارت دیگر گونه های بسیار متنوع و مختلفی از موجودات زنده در سیاره ما زندگی می کردند که امروزه هیچ اثری از آن ها باقی نمانده است. به عنوان مثال روزگاری موجوداتی غول پیکر و عظیم الجثه به نام "دایناسورها" در سیاره زمین زندگی می کردند ولی نسل آن ها منقرض شده است و همه آن ها از بین رفته اند. در کنار این دایناسورها نیز موجودات متنوع دیگری زندگی می کردند که بسیاری از این موجودات کاملا از بین رفته اند به شیوه ای که حتی تا سال های اخیر کسی از وجود آن ها خبری نداشت و تنها در چند سال اخیر دانشمندان موفق به کشف کردن آن ها شده اند! ولی نکته جالب توجه درباره تمام این موجودات این است که تمام این موجودات همگی دارای DNA هایی بوده اند (و هستند) که شبیه به DNA ای است که موجودات اولیه ای که در کره زمین بوجود آمده اند داشته اند!

آیا واقعا موجودات فضایی وجود دارند؟

پاسخ دادن به این سوال که آیا موجودات فضایی حقیقتا وجود دارند یا خیر را نمی توان به صورت قطعی داد. ولی بسیاری از دانشمندان بر این باورند که احتمال این که موجوداتی در جایی غیر از کره زمین وجود داشته باشند تقریبا قطعی است. دانشمندان بر این باورند که شما می توانید با انجام دادن یک سری عملیات ساده ریاضیاتی به بالا بودن این احتمال پی ببرید. آن ها بر این باورند که با توجه به این که کهکشان راه شیری دارای میلیاردها ستاره است و با توجه به این که در دنیا چندین میلیارد کهکشان وجود دارد و خورشید ما تنها یکی از ستاره های یکی از این کهکشان ها می باشد بنابراین احتمال این که موجودات فضایی و موجوداتی که در سیاره های دیگر زندگی می کنند تقریبا قطعی است. اما این که این موجودات ممکن است به چه شیوه ای زندگی کنند و یا این که ممکن است هوشمند باشند یا خیر موضوعی است که جای بحث دارد. به عنوان مثال، ممکن است موجوداتی در سیاره های دیگر زندگی کنند که هنوز در حد تک سلولی باشند. در صورتی که چنین وضعیتی را داشته باشیم  ممکن است صدها میلیون سال طول بکشد تا این موجودات آن طور که باید و شاید تکامل پیدا کنند و تبدیل به موجوداتی هوشمند شوند! بنابراین این که ما بتوانیم با آن ها تماس برقرار کنیم تقریبا غیرممکن می شود چون برای این که این موجودات تبدیل به موجوداتی هوشمند شوند باید صدها میلیون سال صبر کنیم که چنین چیزی تقریبا غیرممکن است! یکی دیگر از نکته های مهمی که باید به آن توجه کنیم این است که ممکن است این موجودات فضایی در فاصله ای بسیار دور از ما قرار داشته باشند. در این صورت هم احتمال این که ما بتوانیم با آن ها ارتباط برقرار کنیم بسیار ناچیز است به این دلیل که در وصرتی که ما بخواهیم با چنین موجوداتی که در فاصله بسیار دوری از ما قرار گرفته اند ارتباط برقرار کنیم باید سال های سال صبر کنیم! (علت این موضوع این است که ما باید وسیله هایی داشته باشیم که بتوانند فاصله های دور فضایی را بپیمایند و بنابراین در صورتی که نتوانیم چنین کاری انجام دهیم شانس کمی برای موفقیت داریم) به عنوان مثال فرض کنیم که در سیاره ای که 1000 سال نوری با ما فاصله دارد موجوداتی وجود داشته باشند که دارای هوش بالایی هستند. در این صورت در صورتی که حتی ما به سرعت نور هم دسترسی داشته باشیم برای این که بتوانیم به این سیاره سفر کنیم چیزی حدود 1000 سال زمان احتیاج داریم و از آن جایی که ما حتی به سرعت هایی بسیار بسیار پایین تر از سرعت نور دسترسی داریم شانسمان برای موفقیت خیلی کم می شود! (اگر بخواهیم دقیق محاسبه کنیم با توجه به سرعت هایی که فضاپیماهای معمولی ما دارند در صورتی که بخواهیم به نزدیکترین ستاره ای که تنها با ما 4.3 سال نوری فاصله دارد سفر کنیم باید 50000 سال صبر کنیم!) بنابراین کاملا طبیعی است برای سفر کردن با چنین سرعتی به ستاره ای که با ما 1000 سال نوری فاصله دارد (که تقریبا 250 برابر فاصله نزدیکترین ستاره با ما می شود) به زمان بسیار بیشتری احتیاج داریم. بنابراین ممکن است با وجود این که این موجودات فضایی وجود دارند ولی ما نتوانیم آن ها را ببینیم!

آیا امکان دارد موجودات فضایی ما را پیدا کنند؟

این موضوع که آیا امکان دارد موجودات هوشمند فضایی ما را پیدا کنند نیز یکی دیگر از موضوعاتی است که انسان ها به عنوان یکی از مهم ترین مباحث در این زمینه برای خودشان مطرح می کنند. تحقیقات نشان داده است که دانشی که ما نسبت به فضا و هرآنچه که درون آن است داریم بسیار ناچیز می باشد. بنابراین احتمال این که ما بتوانیم به این سوال آن طور که باید و شاید پاسخ دهید خیلی کم می شود. اما در صورتی که بخواهیم به این سوال یک پاسخ صریح و قاطعانه با بلی یا خیر بدهیم بدون تردید پاسخ این سوال بلی است! احتمال این که موجوداتی که هوشمند هستند و در سیارات دیگر زندگی می کنند بتوانند روزگاری ما را پیدا کنند خیلی زیاد است! اما حقیقت این است که این موجودات ممکن است به شکل هایی وجود داشته باشند که حتی ما نتوانیم آن ها را درک کنیم. بگذارید به پاسخ این سوال به یک شکل دیگر نگاه کنیم. فرض می کنیم که علاوه بر ما موجودات دیگر هوشمندی وجود دارند که آن ها هم به اندازه ما پیشرفت کرده اند که به فضا و کره های دیگر بیندیشند. فرض کنیم که آن ها به اندازه ما و حتی بیشتر از ما متمدن شده اند به شیوه ای که می توانند به راحتی امکانات پیمودن فضا را داشته باشند و برای خودشان فضاپیما بسازند و به این شیوه به سیاره های دیگر سفر کنند و فرض کنیم آن ها این امکان را دارند که به راحتی با سرعت های بسیار بسیار بالایی (که حتی می تواند بسیار بالاتر از سرعت نور باشد) حرکت کنند و بنابراین بتوانند به راحتی مسافت های بسیار بسیار طولانی میان ستاره ها را به خوبی بپیمایند. حقیقت این است که در صورتی که تمام این فرضیات فوق هم درست باشد؛ بازهم ممکن است ما نتوانیم با آن ها ارتباط برقرار کنیم! علت این موضوع را می توان در موارد زیر جستجو کرد:

یک احتمال این است که ممکن است حیات آن ها به شیوه ای دیگر وجود داشته باشد به گونه ای که آن ها اصلا نتوانند ما را احساس کنند! در صورتی که حیات در این سیارات به شیوه هایی وجود داشته باشد که ما حتی نتوانیم آن ها را درک کنیم بنابراین هرگز این توانایی را پیدا نخواهیم کرد که با آن ها ارتباط برقرار کنیم. حتی در صورتی که آن ها تکنولوژی های سفرهای راه دور را داشته باشند و سعی کنند تا به ما برسند! چرا که ممکن است نتوانیم ساختاار آن ها را آن طور که باید و شاید درک کنیم و بنابراین اصلا به وجودشان پی نمی بریم! استفان هاوکینگ یکی از برجسته ترین و بزرگترین دانشمندان و فیزیکدانان روزگار ما بود. او همیشه بر این باور بود که ممکن است موجودات فضایی بر خلاف ما انسان ها به شیوه ای دیگر وجود داشته باشند و حتی ممکن است اصلا بدن آن ها دارای ساختار کربنی نباشد! بنابراین تمام افکار و تخیلاتی که ما از این موجودات فضایی داریم ممکن است کاملا غیرواقعی باشد! به عنوان مثال ممکن است ساختار این موجودات فضایی به شیوه ای باشد که ما نمی توانیم آن ها را با چشمان غیرمسلح ببینیم و حتی در صورتی که آن ها این تکنولوژی لازم را برای آمدن به سیاره ما و بازدید کردن از سیاره زمین داشته باشند و حتی در صورتی که این تکنولوژی را داشته باشند که از وجود ما باخبر شوند (مانند ما انسان ها که دوربین هایی داریم که می توانند امواجی را که با چشم مریی دیده نمی شوند مشاهده کنیم!) ولی با این وجود چون ما انسان ها تکنولوژی لازم را برای دیدن این موجودات فضایی داریم بنابراین هرگز موفق نخواهیم شد آن ها را ببینیم! احتمال دیگری وجود دارد و آن هم این است که ممکن است این موجودات فضایی تا کنون به وجود ما پی برده باشند و بارها و بارها سعی کرده باشند تا با ما ارتباط برقرار کنند و سعی کرده باشند تا برای ما پیام هایی بفرستند ولی ما توانایی دریافت این پیام ها را نداشته ایم تنها به این دلیل که تکنولوژی دریافت کردن این پیام ها را در دسترس نداشته ایم! برای این که این موضوع را بهتر درک کنید بهتر است برایتان یک مثال بزنیم. فرض کنید شما در یک نقطه از شهر ایستاده اید و می خواهید با فردی که در نقطه دیگری از شهر ایستاده است تماس برقرار کنید. برای این که شما بتوانید با این فرد تماس بگیرید نیاز به داشتن یک موبایل دارید. اما یک نکته بسیار مهم در این رابطه این است که شما برای این که بتوانید یک تماس دوطرفه با این فرد برقرار کنید باید علاوه بر این که خودتان موبایل داشته باشید اطمینان حاصل کنید که آن فرد دیگر هم موبایل دارد و شما باید شماره این فرد را بگیرید تا بتوانید از این طریق با این فرد تماس برقرار کنید! در غیر این صورت شما هرگز موفق نخواهید شد تا با چنین فردی تماس برقرار کنید چون وقتی که این فرد موبایل ندارد "تکنولوژی" لازم را برای این که بتواند با شما تماس بگیرد ندارد و بنابراین این تکنولوژی یک طرفه از طرف شما برای برقرار کردن تماس دوطرفه غیرقابل اجرا می باشد! داستان ارتباطی که آن ها با ما برقرار می کنند نیز ممکن است دقیقا به همین شکل باشد. ممکن است آن ها با ما ارتباط برقرار کنند و امواجی را برای کره زمین بفرستند ولی به این دلیل که ما انسان ها تکنولوژی لازم را برای برقراری ارتباط با آن ها نداریم بنابراین نمی توانیم آن طور که باید و شاید با آن ها ارتباط بگیریم. در هر صورت ممکن است تا کنون موجودات فضایی و هوشمند سعی کرده باشند تا با ما ارتباط برقرار کنند ولی به دلیل پایین بودن تکنولوژی ما آن ها موفق نشده باشند ولی فراموش نکنید که هیچ کدام از این مواردی که در بالا عنوان شد نمی تواند دلیلی بر این شود که در آینده نزدیک آن ها را کشف نخواهیم کرد!!!